Vrijdag met "mien Hundjen" (zoals ze hier liefkozend genoemd wordt) weer naar de dierenarts geweest.
Ze moest haar 12 weken prik halen. We hebben veel info gekregen!
Als we haar laten steriliseren, graag direct na haar eerste loopsheid. De kans op zogenaamde "melktumoren" word dan met 70 % verkleind. Als je wacht tot ongeveer 3 jaar zit er nauwelijks nog verschil. Maar ja, willen we dat? Of willen we over een jaar of 2 een nestje bij haar??
Ik weet het nog niet. Gevoel en verstand spreken elkaar hardop tegen.
Ik heb gevraagd hoelang ze puppybrokken moet eten. Volgens mijn dierenarts 1 jaar. Daarna moet ik toch terugkomen voor een prik en dan kijken we of ze uitgegroeid is. Is ze dat? Dan mag ze op een gewone brok.
En wat voor een puppybrok? Zowiezo eentje voor GROTE honden. Dus geen standaard puppybrok. Want als ze dat krijgt, groeit ze te hard en heb je een veel grotere kans op gewrichtsproblemen.
Voorlopig krijgt ze in elk geval nog Royal Canin. Ik heb nog een kilo of 10 in huis, daarna kijk ik wel verder.
Yola werd ook onderzocht, tenminste, dat was de bedoeling. Maar Yola wil niet dat er naar haar tanden gekeken wordt, ze wil niet vastgehouden worden door de assistente. Ze wil vrij zijn. Spelen, onderzoeken, nieuwsgierig zijn. Volgens de dierenarts zijn de meeste labradors erg gewillig, een soort grote schoothond. Yola niet in elk geval!! Die heeft gewoon ECHT een eigen wil. En daar moeten we goed rekening mee houden. Wij moeten als mensen wel baas blijven natuurlijk. Ze leert snel. Als bij ons de wekker gaat, dan weet ze dat er met een minuut of 10 iemand de kamer binnenkomt. En dat moet snel gebeuren, anders begint ze te huilen. (grrrr ROTHOND). Maar we laten haar gewoon lekker huilen. WIJ bepalen wanneer we uit bed gaan. ( zeker als ze om half 6 als iets hoorde boven).
Maar ze is slim genoeg om muisstil te zijn als er iemand de kamer binnenkomt. Want als ze huilt, wordt ze niet uit de bench gehaald. (slim diertje, ik zei het toch)
Dus nu gaan we langzaam 's morgens meer lawaai in de slaapkamer maken ( neehee, NIET doordenken) en dan moet ze maar huilen. Ook halen we haar niet metteen uit de bench, maar laten haar steeds iets langer zitten.
Ze is, echt waar, zo'n andere hond als onze andere Labrador! Een wereld van verschil. Maar dat was ook mijn bedoeling. Ik ben ontzettend gek met Bo, maar ik wou graag een hond met meer 'pit". Tja, en dan heb je inderdaad Yola
Wat mij op dit moment opvalt, is dat Bo en Yola op een andere manier samen spelen dan tot een week geleden. Toen Yola (nog) kleiner was, speelde Yola en liet Bo alles maar gebeuren.
Yola beet in haar oren, kin, hals, staart. Of samen trekken aan een floss touw.
Maar sinds een week wordt er "echt" gespeeld. Hoog tegenelkaar op staan. Beide honden "bijten" en grommen. Op een leuke en speelse manier natuurlijk. Soms gaat het even mis en hoor je een hoge jank. Het spel wordt direct stopgezet en even snel weer hervat als blijkt dat het niet ernstig is. Geweldig mooi om te zien. Alleen al om die reden, zou je een pup bij een volwassen hond plaatsen.
Onderstaande foto's zijn afgelopen zondag in het Dortherbos gemaakt. Daar hebben we een korte wandeling gemaakt. Yola heeft genoten!!! Imke en ik trouwens ook.
tot blogs
En tja, Gait en Yola liggen ook nog steeds regelmatig samen voor de kachel
Geen opmerkingen:
Een reactie posten